Düşünüyorum Öyleyse...

Düşünüyorum, öyleyse varım. Descartes'ten beri söylenir durur... Düşünüyorum öyleyse varım, düşünüyorsun öyleyse varsın! 

Söze hayran olmanın dışında Descartes'ı da severim, en azından tüm bildiklerinden ya da bildigini sandığı her şeyden bir anda şüphe etmesi herzaman cok etkileyici gelmiştir bana... Şimdi düşünüyorum da, Descartes öyle bir dönemde bildiği her şeyden bir anda şüphe etmeye başlıyor, sadece düşünebildiginden tereddüt etmiyorken biz neden aklımıza gelen en ufak ters bir şeyi hemen kovuyoruz... Bu, bir zamanlar benim icin böyleydi. Öyle sağlam tabularım vardı ki, var diyorsam vardı! Konu kapanmıştır. Ama hayat böyle degil iste... Böyle bir düşünce sistemi yok. Ama önemli olan, ilk başta bunun farkına varabilmek. Sonra zaten yavaş yavaş şüphe geliyor peşinden, aldığınız nefesten şüphe eder hale geliyorsunuz... Bu şüphe öyle paranoyaklık seviyesinde ondan bundan şüphe ediyorum, arkamdan onu bunu diyorlar seklinde bir şüphe asla degil... Yaşamdan şüphe etmek. Bir düşünsenize, cok basit seyler bunlar ama rüya görüyoruz sabah hatırlıyoruz, belkide aslında ben bu yazıyı yazarken, siz de okurken rüyadasınız ve aslında rüyada oldugunuzu sandığınızda uyuyorsunuz... Acaba geçmis diye bir şey var mı? Belki her şey sadece bizim icin kurgulanmıştır, tüm o tarihi belgeler vs. Ve acı, acı bedensel bir duygu mu yoksa tamamen bilincimizde oluşturduğumuz bir şey mi? Düşünüyorsak varız ya acaba acıyı düşünmesek acımaz mı kolumuz bacağımız? 

Ve şüphe etmek... Çoğumuz şüphenin inancımıza saldıracağından korkarız, kimi zaman sırf bu yüzden bazı soruları sormayız bile... Oysa Descartes de inançlı bir insandı -ki artık kendisine Rene demek istiyorum- ve biz de şüphe ederek inancımıza daha sıkı bağlanabiliriz... Sonuçta her şey Tanrı'da başlıyor ve son bulacak... Sormaya çekindiğimiz soruları belli bir ahlak çerçevesinde en azından kendimize sormaktan cekinmemeliyiz. Ne demiş Rene amca "Cotigo ergo sum"... "Cotigos ergo es" :)) Düşündüğünüz sürece varsınız.